Εγλεισμός|Quarantine
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγγίξεις μια πληγή. Εγώ διάλεξα την πλευρά της ενδοσκόπησης. Σαν μικρό παιδί που το περιορίζουν σε μία γωνιά για να σκεφτεί τα λάθη που έκανε, αυτοπεριορίζομαι στον οικείο χώρο του σπιτιού μου και ψάχνω τις αιτίες των λαθών της κοινωνίας μας. Αφορμή του project (της πληγής) αποτέλεσε η χιλιο-διατυπωμένη φράση «μαζί τα φάγαμε … δεν φταίνε μόνο οι άλλοι για την κατάσταση…», φταίω και εγώ(;) Γιατί δεν θα μου λύσουν το πρόβλημα οι άλλοι(;), θα το λύσω εγώ(;). Τέλος στον κατευθυνόμενο ανώνυμο θυμό. Ο καθένας δεν πρέπει να φοβάται τις συνέπειες του να εμπλέκεται στον παρόντα χρόνο.
There are many ways to touch a wound. I chose the side of endoscopy. Like a small child confined to a corner to think about the mistakes he made, I confine myself to the familiar space of my home and look for the causes of the mistakes of our society.
The cause of the project (of the wound) was the well-worded phrase “we ate it together … it’s not only others to blame for the situation…”, I’m also to blame(?) Why won’t others solve my problem(? ), I will solve it myself(?). No more directed anonymous anger. Everyone should not fear the consequences of being involved in the present tense.
