Τα λες όπως είναι, όπου να ναι, όπως να είναι, πάντα μπερδεύομαι.
Σκοτεινό μονοπάτι ανασφαλές…
Σύντροφε , βοήθησε με να βγω απ’ αυτό το μπέρδεμα,
κάθε μέρα σκέφτομαι ποιος ήμουν, ποιος είμαι, ποιος θα γίνω…
βήμα το βήμα τα πάντα είναι πιο αληθινά.
Προσπαθώ να εκφράσω την αλήθεια μου
την «παγκόσμια αλήθεια μου»,
νιώθοντας πράγματα που μπλοκάρουν τους νευρώνες μου.
Με αηδιάζει, βρίσκομαι σε μια τρύπα, σε παρακαλώ
Θεέ μου βοήθησε να ξαναπατήσω στο έδαφος…
Για να φτάσω εκεί που πρέπει, για να νιώσω τον εαυτό μου.
Ανία είναι αυτό που νιώθω. Ανία, ανία…
Ανία νιώθω, μια θανάσιμη ανία
Madera Limpia
Διάλεξα να αρχίσω την επικοινωνία μαζί σας με αυτό το ποίημα από τους Madera Limpia, ένα κουβανέζικο συγκρότημα με ελάχιστη προβολή, από το Γουαντάναμο, πιστεύοντας ότι χαρακτηρίζει κατά πολύ η «παγκόσμια αλήθεια» τους όλους εμάς τους «καθημερινούς» δυτικούς. Λίγο η κατάσταση του BARΕΘΗΚΑ, λίγο οι ραγδαίες πολιτικές αποφάσεις της νύχτας, του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος μακραίνουν το «σκοτεινό ανασφαλές μονοπάτι» του καθενός μας.
Telling it like it is, where it is, what it is, every time my view gets clouded.
Dark path, insecure …
Pal, get me out of this mess.
Every day I think of who I was, who I am and who I’ll be.
Step by step, everything’s more real.
I try to express my truth,
only my global truth,
Feeling things that block my neurones.
My self esteem is on the ground, I repeat
It makes me sick, I’m in a hole, and please,
God help me get my feet back on the floor, so I can get there …
I’m so bored… deadly boredom. Madera Limpia
I chose to begin my communication with you with these lyrics by “Madera Limpia” (a Cuban band of minimum publicity from Guantanamo), believing that their ‘global truth’ portrays all of us, the everyday people of the so called western world. A bit the situation of ‘being bored’, a bit the night’s abrupt political decisions of the ruling parties, both of them make longer the ‘dark insecure path’ of everyone of us.
Applied
Μιχάλης Καλαϊτζάκης
Ο Μιχάλης Καλαϊτζάκης εμφανίστηκε σε ένα φωτεινό θάλαμο της Κρήτης τον Ιούνιο του 1968. 23 χρόνια αργότερα τελειόφοιτος του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης προχώρησε στην συστηματική καταγραφή των απεικονίσεων των φωτονίων που πέρναγαν το κλείστρο του. Αυτό είχε ως συνέπεια κάποια στιγμή το φως να θέλει να συναντήσει το φως κι έτσι επιδόθηκε σε μαθήματα φωτογραφίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης ενώ από το 2012 και μετά διδάσκει σε δικές του ομάδες
Michalis Kalaitzakis
Michalis Kalaitzakis appeared in a bright room in Crete in June 1968. Twenty three years later, as a graduate student of the Physics Department of the University of Crete, he proceeded to the systematic recording of the images of the photons that passed his shutter. As a result, at some point the light wanted to meet the light and so he took photography classes at the Technical University of Crete, while from 2012 onwards he has been teaching in his own groups.
Prologue|Πρόλογος
invade from the fringe and converge like straight lines to the center of the image. The photographs, in a thematic unit, are grouped together, supporting each other, filling in the gaps, confirming, orchestrating the escapes of the viewer’s imagination. Even now that I am writing this text, I do not know the origin of Kalaitzakis’ photographs. Not because I did not have the opportunity to find out in our numerous conversations, but because deep down inside I do not want to.
εισβάλλουν από το περιθώριο και συγκλίνουν ως ευθείες γραμμές προς το κέντρο της εικόνας. Οι φωτογραφίες σε μια θεματική ενότητα συναθροίζονται, υποστηρίζουν η μια την άλλη, συμπληρώνουν τα κενά, επιβεβαιώνουν, ενορχηστρώνουν τις αποδράσεις της φαντασίας του θεατή. Ακόμα και σήμερ-α που γράφω αυτό το κείμενο, δεν γνωρίζω την καταγωγή των φωτογραφιών του Καλαϊτζάκη. Όχι γιατί δεν είχα την ευκαιρία στις πολυάριθμες συνομιλίες μας να την ανακαλύψω, αλλά για κατά βάθος δεν θέλω.
Phtographer